ខឹម​ ប៊ុនថូ ភេទប្រុស មានស្រុកកំណើតនៅភូមិតារោង ឃុំស្អាង ស្រុកស្អាង​ ខេត្តកណ្តាល។​ ថុន មានប្រពន្ធឈ្មោះ សុខ ណា និងមានកូនចំនួន៧នាក់ (ប្រុស៤ ស្រី៣នាក់)។ ប៊ុនថូ មានបងប្អូនបង្កើត៥នាក់ ប៉ុន្តែស្លាប់២នាក់ ក្នុងរបប ប៉ុល ពត។

កាលពី​សង្គមចាស់ ប៊ុនថូ រៀនបានបន្តិចបន្តួចដោយសារកាលណោះ គាត់កំព្រាឪពុក​ម្តាយ នៅក្នុងវ័យ១៣ឆ្នាំ (ឪពុកម្តាយ ប៊ុនថូ ស្លាប់នៅសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម)។

នៅឆ្នាំ១៩៧០ ប៊ុនថូ បានស្នាក់អាស្រ័យនៅវត្តស្អាងស្រែ អស់រយៈពេលបីឆ្នាំ ទើបគាត់ចាក​ចេញពីវត្តទៅចូលធ្វើកងពិសេស នៅក្នុងកងពល១១ ដែលមានអ្នកគ្រប់គ្រងឈ្មោះ សោម។ ប៊ុនថូ បានធ្វើការជាមួយ សោម​ អស់រយៈពេលមួយឆ្នាំ ក្រោយមក គាត់ក៏ត្រូវរបួស និងពិការជើង ដោយសារប្រយុទ្ធគ្នាជាមួយទាហាន លន់ នល់។

រហូតដល់ថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ កងយោធាខ្មែរក្រហមទទួលបានជ័យជំនះទូទាំងប្រទេស ពេលនោះ ខ្មែរក្រហមបានចាត់តាំង​ ប៊ុនថូ ឲ្យនៅមន្ទីរពិការ។ ប៊ុនថូ ធ្វើការនៅមន្ទីរពិការរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៦ ទើបអង្គការបានដកគាត់ឲ្យមកធ្វើពេទ្យវិញ។

នៅឆ្នាំ១៩៧៧ ប៊ុនថូ ត្រូវបានអង្គការចាប់គូរឲ្យរៀបការ ដែលកាលណោះមានបួនគូរ ដែលសុទ្ធតែត្រូវអង្គការចាប់បង្ខំ។ ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៧៧ ដល់ឆ្នាំ១៩៧៨ កងទ័ពវៀតណាមបានវាយប្រយុទ្ធជាមួយកងយោ​ធាខ្មែរក្រហមនៅខេត្តរតនៈគិរី មណ្ឌលគិរី និងខេត្តព្រៃវែង ពេលនោះ កងទ័ពខ្មែរក្រហមបានត្រូវរបួស និងស្លាប់​ជា​ច្រើននាក់។

ប៊ុនថូ បាន​បន្តថា មានអ្នករបួសខ្លះ ពេល​មក​ដល់មន្ទីរពេទ្យស្លាប់ក៏មាន ដោយសារនៅតាម​ផ្លូវមេរោគបានឆ្លងតាមមុខ​របួស ធ្វើឲ្យពិបាកព្យាបាល។ រហូតដល់​ឆ្នាំ១៩៧៩ ខ្មែរក្រហមត្រូវបានផ្តួលរំលំ ដោយ​កងទ័ពកងទ័ពវៀតណាម និងកងទ័ពរណសិរ្ស ពេលនោះ ប៊ុនថូ បានរត់គេចខ្លួនជាមួយនឹងបក្ខពួកដោយជិះម៉ូតូ​ចេញពីភ្នំពេញ កាត់តាមផ្លូវជាតិលេខ៤។ ពេលទៅដល់ឧត្តុង​ ប៊ុនថូ បានឮស្នូរកាំភ្លើងប្រយុទ្ធគ្នា​កាន់តែ​កៀក ធ្វើឲ្យ​គាត់ភ័យខ្លាច និងព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង។ ​ប៊ុនថូ បានទុកម៉ូតូចោល រួចរត់ចូលទៅ​ក្នុងព្រៃ។ ប៊ុនថូ បានធ្វើ​ដំណើរនៅក្នុង​ព្រៃ​អស់រយៈពេល​ជាងបីខែ ទើបទៅ​ដល់​ព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ នៅម្តុំស្រុកម៉ាឡៃ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។

ប៊ុនថូ បានសម្ងំលាក់ខ្លួននៅក្នុងព្រៃតាមព្រំដែន ជាមួយកងយោធាខ្មែរក្រហមជាច្រើននាក់ទៀត ដើម្បីធ្វើសកម្មភាពប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹង​កងទ័ពវៀតណាម ប៉ុន្តែពេលនោះមិន​សូវ​មានស្បៀងសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ដល់កងយោធា​ទេ។ នៅឆ្នាំ១៩៨០-៨១ កងយោធាខ្មែរក្រហម​បានរៀបចំឲ្យមានប្រជាជនសារឡើងវិញ ដោយថ្នាក់លើបានប្រកាសទៅកាន់យោធាថា  ប្រសិនបើយោធាណាចង់ឈប់មករស់នៅជាប្រជាជនសាមញ្ញវិញ គឺអាចឈប់បាន ប៉ុន្តែ​ពេលនោះគ្មានយោធាណា​ម្នាក់​និយាយថាចង់ឈប់ទេ។

ក្រោយមក ប្រជា​ជនដែលរស់នៅក្នុងស្រុក​ម៉ាឡៃ បានទន្រ្ទានព្រៃដើម្បីសង់លំនៅដ្ឋាន ទើប​មានយោធាមួយចំនួនបានលាឈប់មករស់ក្នុងជីវភាពជាប្រជាជនវិញ។ នៅអំឡុង​ពេលនោះ ក៏មានប្រជាជនដែលកាប់ព្រៃឆ្ការព្រៃ បានជាន់មីន​ស្លាប់ និងរបួសជា​ច្រើន​នាក់ដែរ។

រហូតមកដល់ឆ្នាំ១៩៩៨ កងយោធាខ្មែរក្រហមនៅម៉ាឡៃបានធ្វើសមាហរណកម្មចុះចូលជាមួយរាជរដ្ឋា​ភិបាលកម្ពុជា ពេលនោះ ប៊ុនថូ មិនបានត្រឡប់ទៅរស់នៅស្រុកកំណើត​​របស់ខ្លួនទេ ដោយគាត់យល់ថា នៅស្រុកកំណើតពិបាកក្នុងការប្រកបរបររកស៊ី ដោយមានតែរបរនេសាទប៉ុណ្ណោះ ដែលខុសពីនៅស្រុកម៉ាឡៃដែលមានចំនួនប្រជាជន សមល្មមបង្កឲ្យមានភាព​ងាយ​​ស្រួលក្នុងការប្រកបរបររកស៊ី។ ម្យ៉ាងទៀត ប្រសិនបើ​គាត់គ្មានដើមទុនរកស៊ី គាត់អាច​ស៊ីឈ្នួល​ឲ្យថៅកែ ឬអាចបេះផ្លែឈើ និងបន្លែយកទៅលក់។ ដូច្នេះហើយ ទើប ប៊ុនថូ និងប្រពន្ធបាន​សម្រេចចិត្តកសាងជីវិតថ្មី រស់នៅក្នុងស្រុកម៉ាឡៃ ចាប់តាំងតែពីពេល​នោះ​មក។

ហូ ថុនា៖​ បុគ្គលិកមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា